Envoltorios de soños

Libros, libros, libros…. Neste blog falamos moito do seu contido, das historias que se agochan nas súas páxinas, dos sentimentos que nos espertan, dos seus autores… pero, que hai do libro como obxecto físico? Ese envoltorio humilde e discreto, sen máis pretensións que servir de ponte entre nós e as palabras que encerra. Ese que moitos de nós carrexamos, sobamos e, nalgúns casos, garabateamos sen compaixón. Nos tempos da informática e dos e-books, ese vello compañeiro tamén merece algo de atención, inda que só sexa polos bos ratos que nos fixo pasar.

Agora os libros, coma case todo, fabrícanse de xeito industrial, pero o traballo artesanal ten un encanto que a todos nos gusta saborear de cando en vez. A profe Marosa ven de transmitirlles aos membros do club de 3º e 4º da ESO os segredos que se agochan tras eses envoltorios de soños que son os libros nun divertido obradoiro.

 

Cada un dos participantes ten xa na súa casa un obxecto único, persoal, que unhas semanas antes non era máis ca un feixe de papeis e cartóns, e que se foi convertendo, nas súas mans, nun mundo aberto a tódalas posibilidades: un LIBRO en branco. Agora hai que enchelo de palabras, e non e fácil decidir que uso se lle vai dar a un obxecto tan especial, tan noso.

Eu xa sei o que farei co meu (este ano non participei, pero espero que a experiencia se repita: pooorfa!) Regalareillo a Samara, que aínda non ten un ano, para que llo dean cando descubra a maxia da palabra escrita. Na primeira páxina escribirei, a mán por suposto, as estrofas máis bonitas das Nanas de la cebolla  (“alondra de mi casa, ríete mucho/es la risa en tus ojos/la luz del mundo…”), e na última o poema máis coñecido de Ruyard Kipling, Se... (“se podes soñar e non deixar que os soños te dominen… "). Polo medio, espero que ela o encha con debuxos, coas súas primeiras palabras, cos seus poemas favoritos, tal vez coa letra dalgunha canción, coas palabras escritas nas que ela, como millóns de persoas antes ca ela, vai descubrir o mundo e descubrirse a si mesma.

Pero iso é o que farei eu. Que será dos libros que os membros do club veñen de fabricar? Que palabras, ideas ou sentimentos poderán chegar a almacenarse nas súas páxinas? Gustaríanos que os participantes no obradoiro nos contasen que uso teñen pensado darlle ao libro que fixeron: vanllo regalar a alguén que consideren especial? Van reservalo para copiar os seus poemas, fragmentos ou sentencias favoritos? Talvez algún/ha mesmo se anime a enchelo coas súas propias creacións? Queremos sabelo! E xa sabedes que para iso están os COMENTARIOS. Se é demasiado persoal, ou simplemente non vos gusta ver o voso nome en Internet, recordade que podedes contalo como anónimos, cun pseudónimo ou coa vosa “identidade virtual”.

Lois Pereiro no Quinto

IMPRESIONANTE o esforzo deste grupo de alumnos para achegarnos á figura de Lois Pereiro, preparando esta montaxe nun tempo récord, renunciando a recreos, memorizando a toda velocidade, ensaiando en calquera ratiño, "destripando" os textos para atopar o sentimento axeitado para lelos... E impresionante, por suposto, o resultado.

Finalmente, todo pagou a pena pola calurosa acollida do venres pasado no salón de actos. Pero os espectáculos en vivo son así: moito tempo para preparalos e moi pouco para disfrutalos. En fin, a tecnoloxía ven na nosa axuda permitindo que poidamos inmortalizar ese momento, e aquí tedes a filmación da nosa homenaxe ao poeta monfortino.

Agardamos que disfrutárades da sesión e que a nosa montaxe vos servira para coñecer un pouco mellor ao homenaxeado. E, por suposto, agardamos con impaciencia que nolo contedes nos vosos COMENTARIOS: que foi o que máis vos gustou? Aprendestes algo sobre o poeta? Cal foi o voso poema favorito?

O ano que coñecimos a Lois

.

Como cada ano dende 1963, nestas datas chega o momento de celebrar que, a pesar das moitas tribulacións que tivo que pasar a nosa lingua, en galego tamén temos unha literatura de primeira orde. Farémolo,  xa o sabedes, no mesmo día en que Rosalía de Castro recuperou a voz dos galegos para a literatura “culta” (xa sabemos que popular existe sempre en todas as linguas), cando, un 17 de maio de 1863, publicou Cantares gallegos.

Ese mesmo día, pero xa no 2011, recordaremos ao poeta galego LOIS PEREIRO, un xoven monfortino que tivo a desgracia de morrer moi novo, pero que na súa corta vida escribiu uns poemas cheos de sentimento e emoción. A ocasión permite, ademáis, que nos acheguemos a unha etapa da literatura que non aparece moi frecuentemente nas clases, ou nos libros de texto, pero que, pola súa cercanía e tamén pola xuventude do autor, probablemente vos poida resultar máis próxima e interesante  a moitos de vós (e de nós).

E como agardamos que así sexa, esta vez non vos imos contar nada máis. Gustaríanos que fosedes vós, dende os vosos COMENTARIOS, os que nos mostredes todo o que sabedes, ou estades a aprender, do autor: as curiosidades da súa vida ou da súa personalidade, o poema que máis vos emocionou (tedes moitos polas paredes do centro, xa os lestes?), en fin, calquera aspecto que esperte o voso interés e creades que nos pode interesar aos demais. No tedes que buscar moito, se non vos apetece: na páxina da coordinadora dos ENDL aparecen moitas das iniciativas coas que se está a homenaxear a Lois Pereiro: textos, enlaces, vídeos, arquivos sonoros, e, por suposto, todo tipo de actividades interactivas coas que aprender e poñerte a proba.

Videopoemas, repetimos?

Por outra banda, corren rumores de que a algúns de vós, animados pola experiencia do ano pasado (que non podedes ver neste blog, porque non existía, pero si na Aula Virtual), queredes elaborar videopoemas con textos de Lois Pereiro. Se non lembrades ben como se facía, ou queredes perfeccionar a vosa técnica, recordade que nesa mesma páxina tedes consellos e tutoriais.
A única recomendación que vos facemos as profes é que non vos lancedes sobre os ordenadores a buscar imaxes. O primeiro que hai que facer é reflexionar moito sobre o contido “emotivo” dos poemas, sobre eses sentimentos agochados detrás das palabras concretas. As imaxes non teñen que reflectir o que o poema di literalmente (de feito, buscando os sustantivos concretos que aparecen no poema moitas veces non o fan), senón as sensacións que elas provocan no lector.Fixádevos, por exemplo, neste vídeo:

"Curiosidade", Lois Pereiro from Jorge García-Valenciano on Vimeo.

É moi sinxelo (igual que o poema) e o autor non buscou imaxes de morte, batallas, cerebro, amor, porta, pé... (palabras todas ellas que aparecen no texto), pero  o vídeo consigue transmitir a mesma sensación de desolación e soidade que está no fondo do poema. 

Mentras tanto, os membros do club, como non podía ser menos, estamos a colaborar novamente co ENDL do centro na organización da celebración dalgún ACTO para o Día das Letras Galegas. Pero diso inda vos imos contar menos.

Vémonos no salón de actos, moi pronto!