xoves, 1 de xuño de 2017

REFLEXIÓN

O certo é que este ano o club está a funcionar dun xeito máis silencioso pero non significa que non esteamos a ler. Unha pena que non teñamos máis tempo para organizar actividades para todo o centro, como faciamos outros cursos.
Porén  estou satisfeita co chisquiño que aportamos os que tiramos deste carro. Un carro cargado de ilusións e libros pero tamén de moito traballo que, as veces, non nos deixa adicarnos como quixeramos a asuntos como estes do club ( ao fin e ao cabo son como quen di os "adornos" dos nosos sistemas educativos que piden contidos, procedementos, estándares e burocracias). Hai moita xente que nalgún momento botou unha man, foi profe axudante, alumno colaborador. Non podo máis que agradecer a todos aqueles que fixeron ou fan pola súa conta algo por este club,  ou a aqueles que foron voluntarios nalgunha das múltiples actividades lectoras do centro.  Xa levamos unha grande andadura e sempre atopei alguén, sempre, que me deu folgos cando estiven a piques de "pechar o chiringo". Cando estou cansa, superada ou simplemente farta dun sistema educativo que non ten en conta a xente que intenta impregnar de ilusión o seu traballo. "Tirar a toalla, dar a miña clase e saír correndo", penso a principios de curso. E logo, polo corredor acósame un neniño que non me coñece de nada e me pregunta se eu son "a dos libros" e que cando empezamos, e brillan os seus ollos que me descolocan. Ou unha profe dunha materia científica que ofrece os seus recreos para ler cos rapaces, ou alguén novo que quere axudar e que conta todo o que  fixo noutros centros. E brillan os seus ollos.  A verdade que na época do desánimo educativo (porque non sei se é que eu xa o levo dentro, ou é que está no meu centro) cando vexo "caer no campo de batalla" a compañeiros que parecen perder a ilusión e empezan a automatizarse, a non querer sentir, nin compartir,  eu sigo agarrándome aos libros como unha taboa de salvación. Aos libros  e as xuntanzas con outros centros, e a comer pizza nun aula falando dun libro, e as ceas de profes que tanto gozamos. E máis que nada agárrome  aos ollos dun único neno que queira LER. 
Por iso, estou satisfeita do noso pequeno traballo do anterior trimestre, e do pasado e deste (nuns días subirei un resumo). Estou cansa pero contenta de conseguir casi pechar un curso máis, aínda que non sexa con grandes adornos e foguetes, seguir esta pequena corrente lectora. 
Son malos tempos non só para a lírica, pero hoxe non teño ganas de tirar a toalla, aínda que con pouca forza, AQUÍ ESTAMOS.
E mañá... xa se verá.

Ningún comentario:

Publicar un comentario