mércores, 21 de decembro de 2011

Libros para vacacións

Por fin estamos de vacacións!!
Despois deses duros días de exames e notas, chega o momento de relaxarse e disfrutar dun montón de tempo libre! E que mellor para encher eses ratos mortos entre turrón e turrón que un bo libro?
Por se non tedes ainda moi claro que ler este nadal, aquí vos deixo as sempre acertadas recomendacións da nosa experta en literatura xuvenil, Amalia.

lecturas_recomendadas_1º_2º_eso_nadal_2011
lecturas_recomendadas_3º_4º_eso_nadal_2011

luns, 21 de novembro de 2011

De cena

Decidido: la gente que lee, vive más.
.
Los buenos lectores son gente abierta al mundo, curiosa y activa, que siempre tiene un montón de cosas que hacer. Por eso fue difícil encontrar una fecha para la cena del club de profes, y al final ya no pudimos esperar más. Pero, aunque pensamos que un 18 de noviembre la gente no estaría muy ocupada, muchos de vosotros no pudisteis asistir.

En fin, compensamos las ausencias gracias al reencuentro con un par de antiguas compañeras y a una nueva incorporación, cuya juventud nos trajo un aire más fresco que nunca, y que enriqueció nuestras observaciones sobre El frente ruso porque nos pudo dar datos muy fiables sobre el país en el que tiene lugar la novela, que también es el suyo. De todos modos, descubrimos que no somos tan diferentes, porque todas habíamos encontrado similitudes con nuestro entorno, con nuestra vida y con nuestros semejantes.
.
Después de la conversación, tocaba decidir la nueva lectura. Hicimos nuestras propuestas, que esta vez no voy a dejar aquí para daros la ocasión de que nos las recordéis en los comentarios, e incluso repasamos, gracias a las anotaciones de Amalia, algunas de las que se hicieron en encuentros anteriores y que no llegamos a leer. Finalmente, nos decidimos por Sunset Park, de Paul Auster, porque Paul Auster le gusta a todo el mundo y porque se puede leer en gallego (Galaxia), castellano (Anagrama), francés (Actes sud), o en su lengua original, el inglés (hace unas semanas lo tenían en la librería Nobel, así que no debe ser difícil de conseguir). Y, como empieza a ser ya demasiado habitual, se propuso también la lectura de un segundo libro (¡la oposición de las vagas, bueno de La Vaga, no pudo con estas profes tan exigentes!). Afortunadamente, dicen que este es más cortito (¡habrá que verlo!): se trata de 84, Charing Cross Road, de Helene Hanff,  y parece que podemos conseguirlo a través del programa Libros a eito, así que no os apresuréis a comprarlo todavía.
.
Además, concertamos la próxima cena para el viernes 13 de enero, así que id planificando vuestras múltiples ocupaciones para poder asistir esta vez. No diréis que esta vez no avisamos con tiempo, ¿eh?
.

.
Acordaos de dejar en los comentarios las otras sugerencias que se hicieron, no vaya a ser que a alguien no le llegue con esas dos lecturas.




domingo, 13 de novembro de 2011

Máis maneiras de compartir lecturas



Cada ano descubrimos un novo xeito de compartir as nosas lecturas e recomendacións. 

Unha das que vimos de poñer en marcha para este curso (e agardamos que para os seguintes) é a creación da NOSA PROPIA WIKI sobre os libros que leamos ou queiramos ler. A diferencia do blog, onde a maioría de vós tedes que limitarvos a comentar as entradas que facemos os administradores (porque doutro xeito sería un auténtico caos), a wiki ofrece a posibilidade de que todo o mundo cree a súa propia reseña, recomendación ou comentario do libro que queira.

Trátase dunha tarefa colectiva, na que nos gustaría que participase o maior número de membros do club (e mesmo do instituto) que sexa posible. Así que vos animamos a que entredes, vos enteredes de que vai, e solicitedes XA a vosa afiliación para comezar a participar.



E ademáis, o club xa ten tamén a súa conta no TUENTI, agardando recibir moooooitas solicitudes de amistade para seguir construindo unha comunidade cada vez máis forte en torno aos libros. Búscanos, o noso nome é Clublecturaferro As Catro Esquinas.

Así que este ano (se vós queredes, claro) 
podemos estar
  MÁIS CONECTADOS CA NUNCA!

xoves, 10 de novembro de 2011

Formando lectores

Seguindo a estela de centros coma o CEIP Mestre Goldar, de Vigo, ou o IES de Sanxenxo, este ano decidimos traer a Barbadás esa fermosa iniciativa dos Padriños e Madriñas Lectores.
 .
Xa sabemos que vos encanta rememorar os anos que pasastes moitos de vós no Filomena Dato, reencontrarvos cos vosos profes e compartir a vosa experiencia con eses alumnos que eran uns cativos cando vos fostes, e que cada ano están un pouco máis crecidiños.
 .
Así que hoxe recibimos aos alumnos de 6º de Primaria para coñecernos e decidir os grupos de padriños, madriñas e afillad@s. Coma sempre que colaboramos con outro centro, a experiencia foi incriblemente satisfactoria. Cada afillad@ recibiu do seu padrino ou madriña un libro que, cando tiña 11 anos, lle deixara unha pegada especial. Tamén conversamos sobre os nosos gustos, compartimos anécdotas e curiosidades, e intercambiamos correos electrónicos para poder manter o contacto.




Seguro que deste encontro, e dos que seguirán, nacerá máis dunha relación que vai ser moi especial. Xa vos iremos contando como evoluciona esta actividade.
.
Mentras tanto, agardamos que nos contedes nos comentarios como está sendo esta experiencia, e mesmo que convenzades aos vosos afillad@s para que se pasen por aquí e nos deixen unhas palabriñas. 

sábado, 29 de outubro de 2011

Mini clubes 2011-2012


Xa está todo listo para que nas próximas semanas comecen a funcionar os "clubes dentro do club". Grazas a colaboración dun grupo cada vez máis numeroso de profesoras, esta actividade permitirá que se podan facer lecturas simultáneas en diferentes niveis, adoptándonos ás diferentes idades e intereses.
.
Na primeira parte deste curso, as lecturas serán as seguintes:


Sonia volverá a coordinar o grupo de lectura de 1º de ESO. Recordades que o ano pasado estaba formado só por chicos? Pois parece que este curso van ser ... todas rapazas! Que cousas! Leerán un libro que parece moi, moi interesante: O pequeno señor Paul, de Martin Baltscheit e ilustrado por Ulf K. Conta unha serie de aventuras cheas de fantasía vividas por un lector empedernido. E é que os libros, ben o sabemos, poden darlle unha dimensión sorprendente as nosas vidas!




Mentras tanto, os antigos "rapaces de Sonia" agora están en 2º da ESO. Eles, e algún máis, leran, coordinados por Amalia, un relato de An Alfaya, O caderno azul.  Nesta emotiva novela, a protagonista, Anxélica, vainos contar os seus sentimentos ao longo dun ano, que anota nun caderno regalado polo seu avó.
 Querido caderno azul, vou bordar nas túas follas ensoños e lembranzas, páxinas de alegría mesturadas de inquedanzas, camiños descoñecidos que conducen á esperanza...


Pola súa banda, Ana González, profesora de galego, compartirá cun grupo de alumnos de 3º e 4º a lectura de El palacio de la medianoche, de Carlos Ruiz Zafón. 
 Nunca podré olvidar la noche en que nevó sobre Calcuta.El calendario del orfanato St. Patrick’s desgranaba los últimos díasde mayo de 1932 y dejaba atrás uno de los meses más calurosos que recordaba la historia de la ciudad de los palacios.

Outros alumnos de 3º de ESO leremos O diario vermello de Flanagan y O diario vermello de Carlota. Uns libros que responden a preguntas moi "íntimas" que algúns xa empezan a facerse... 
Estamos indagando a maneira de compartir a lectura a través da web, pero non acabamos de poñernos de acordo coa fórmula: foro? blog? tuenti? En fin, xa vos iremos contando...



Finalmente, os alumnos de 4º da ESO e de 1º de Bac volverán a participar nas tertulias do Liceo, onde poderán comentar con alumnos doutro centro a obra Futuro imperfecto, de Xulia Alonso, na que a autora relata a súa tráxica historia real. Unha historia de amor moi emotiva na que o final non é feliz. Non, non estou desvelando nada, o final xa nolo dá ela nada máis empezar. E é que iso non é o importante, as historias de amor non se miden pola duración: acaben como acaben, xa ninguén poderá quitarnos o que sentimos mentres duraron.


venres, 7 de outubro de 2011

Mens sana in corpore sano


Non teño nada que engadir. Cando fala un Premio Nobel, excelente escritor, cidadán comprometido, ser humano lúcido, sensible e xeneroso, as palabras dos demáis sobran.

luns, 13 de xuño de 2011

Cita de verán: recordatorio para profes e persoal non docente




O GAÑADOR
Ou entendín mal ou escoitei mal o nome da última lectura que decidimos para a volta: copiei “El jinete ruso”   pero polo que contou Amalia coincide con El frente ruso, de Jean-Claude Lalumière, e ten moi boa pinta. Parece que é de humor pero á vez é unha crítica contra o sistema. Quen queira saber máis só ten que ver algunha crítica na rede ou entrevistas coma esta da TV2. Quen se animaba con el en francés?


RECOMENDACIÓNS PARA O VERÁN

Esta vez as recomendacións foron poucas e un pouco apuradas (claro, como que nos largaron do local, e que tedes un rollo!). Así que recollo aquí algunhas das recomendacións porque VOS LEMBRO que quedamos en ler o de Lalumiere e escoller outro libremente entre os recomendados:

- A pobre Chus quedou chascada porque non saíra adiante El juego del Ángel  de Carlos Ruiz Zafón.

- De novo saíu  El pájaro que da cuerda al mundo  de Murakami que recomendara Montse a anterior cea e que deixou con ganas a Paloma. Aínda que unha servidora prefería 1Q84.
 
- Tamén o intentei con Indignádevos de Hessel  e Reacciona de Jose Luis Sampedro e outros, pero non tiveron éxito.

- Creo que foi Amalia quen falou de El Chinoque vos recomendo moitisimo. Se antes me gustaba, moito máis despois de escoitar a Mankel en Santiago na entrega de premios que asistimos… (pero iso é outra historia)

- Sara (un dos topos doutro centro “Lagoa de Antela”) recomendou Persépolis. Sería unha boísima maneira de entrar na novela gráfica. Preguntarei a María de Allariz se podemos conseguir algúns volumes.

- Creo que Begoña recomendou... Vaia, non nos acordamos! Menos mal que temos os comentarios para que ela mesma nolo recorde! 

- E non sei quen inclinouse por  El Cementerio de Praga, a última de Eco. 



Había máis pero é dos que me lembro, estaría moi ben que vós  mesmos os engradírades nos comentarios, aínda que non saíra na cea ou aínda que faltárades (estamos escasos de lecturas en galego para este verán ; ) ) 
Coa anterior entrada, os maiores do club, persoal docente e non docente, se convertiron, en só un ou dous días,  nos participantes máis activos do blog (que non decaiga!)

venres, 10 de xuño de 2011

Proxecto Pomba Dourada

David Alvarez Failde, Marcos García Fernández, Gabriel González Carbajo, RodrigoTorres Cambronero (de 1º ESO A), Iago Fernández Martínez E Iago Sousa Rodríguez (de 1º ESO B) volvéronse reunir con Sonia (profe de Tecnoloxía),  durante uns cantos recreos dos martes, para comentar unha nova lectura. Esta vez o libro estaba en galego: tratábase de Proxecto Pomba Dourada, de Miguel Vázquez Freire. Coa historia que se conta nese libro viaxaron por unha Galicia do futuro, chea de personaxes un pouco... en fin... non sei... Vaia, deixemos que sexan os propios lectores os que nolos describan.


Nada máis comezar o libro, coñeceron ao inspector Lesoto, e buscaron unha imaxe coa que comparalo. Pero o inspector, en opinión dos xóvenes tertulianos, non se parece ao inspector Clouseau.

Nin tampouco ao inspector Gadget.


Non. A quen máis se parece, din estes rapaces, é a Fred Jones, ao que todos tedes visto na serie Scooby Doo. Segundo un dos membros do club, Lesoto parécese a Fred porque “é alto, forte e cos ollos claros, non fuma nin bebe e ten as condicións físicas de deportista.”



Pero o protagonista non é Lesoto, senón un rapaz chamado Arno, ao que Gabriel e Iago describen así: Arno ten o pelo moi curto e de pincho. É alto e moi listo. Leva pantalón curto e camiseta curta. / Arno é un neno duns doce anos que vai con chándal e deportivas. Ten un carácter aventureiro e fai amigos rapidamente. 


Xunto a Arno, axudándolle a chegar a Fisterra para entregarlle ao Mestre Cego o proxecto ao que alude o título, viaxarán os Borrallas, uns personaxes que, polas descripcións e debuxos deste grupo de lectores (que podedes ler e ver a continuación), deben ser ben curiosos!

O xigante é forte, non é moi listo. Tén a cabeza redonda con bigotes longos./ É un home que vai de pantalón e xersei curtos, é pouco listo e moi atlético.
A nena é loira, bastante alta, delgada e vai vestida cun longo vestido / A rapaza é delgada, pelo loiro e cabeza cadrada. Viste roupa negra e un gorro estrambótico
O rapaz inválido ten o pelo rizo e gafas de cu de botella. Anda en cadeira de rodas. O coxo é un home feo, baixo e viste roupa vella. Fáltanlle dentes, e os que aínda ten están negros de porquería.

Este peculiar grupo coñecerá a máis personaxes, coma uns piratas ou uns peregrinos que nos describen así: Os peregrinos tiñan túnicas moradas. Eran algo raros, e levaban un pau cunha cabaza enriba e coa típica cuncha de Santiago de Compostela.




Con todos estes comentarios, xa vos podedes imaxinar que o libro está cheo de sorpresas, misterios, viaxes e aventuras. Sonia e os seus rapaces só lle atoparon unha pequena pega: non lles gustou o final. Pero, para un grupiño tan espelido e creativo, iso non foi problema. Decidiron cambiarllo e inventar eles o final que lles gustaría ter lido. Este foi o que máis nos gustou, por iso volo deixamos aquí para que poidades comparalo co orixinal. A vos tamén vos gusta máis? 


Contádenolo nos comentarios. Isto ou calquer outro aspecto sobre o libro (hai rapaces doutros cursos que afirman telo lido tamén, pero non sabemos moi ben se crelos: a demostralo!)

mércores, 1 de xuño de 2011

Os deberes dos profes


Lembrade que este venres, 3 de xuño, temos cea de profes.
Despois do lío da lectura, de se estaba ou non esgotado A concesión do teléfono, o cambio de lecturas e o final de curso, sei que hai alguén por aí que non ten un dos libros lidos pero espero que non faltedes. Hoxe no café alguén que xa está un pouco de baixón (é o que ten o fin de curso aos que traballan moito) dixo que non quere vir porque non sabe estar caladiña e se non leu o libro non pode falar tanto. Para iso está El Diario de Adán y Eva que ao ser pequeniño da tempo ata de repasalo. Váleche así, neniña?
En calquera caso, por se hai alguén que se anima a vir e non ten nada lido (por exemplo, as nosas magníficas colaboradoras Marosa e Sonia, que é impresionante o seu traballo cos rapaces) ten tamén a posibilidade de falar porque vou poñer uns poucos deberes.
Alá van:
-1º deber: A IMPORTANCIA DAS COUSAS (1ª PARTE). Tendes que levar calquera obxecto, que sexa importante para vós, co que vos identifiquedes ou que teña algún sentido na vosa vida, pasado, presente...Non o podedes ensinar a ninguén.
-2º deber: A IMPORTANCIA DAS COUSAS(2ª PARTE). Cada un ten que levar ben o caderniño de notas do club ou un papel e un boli. Cada un terá que asociar aos compañeiros/as cun obxecto determinado e logo... Xa o explicamos na sobremesa. Por agora ideo pensando (eu xa me estou a rir...)
-3º deber: A mellor frase de cada un dos libros que liches e o motivo (iso por agora, dos libros a ver se mañá ou o xoves pódovos entregar un guionciño)
-4º deber: Un poema a poder ser que fale ou da creación, ou de Deus (ou non Deus) ou de Adán e Eva, do valor dos obxectos, dos teléfonos...Admítense as creacións persoais.
-5º deber: Unha recomendación para o verán.
Estas son as miñas suxerencias PERO queda aberto para as vosas ideas.

venres, 27 de maio de 2011

Envoltorios de soños

Libros, libros, libros…. Neste blog falamos moito do seu contido, das historias que se agochan nas súas páxinas, dos sentimentos que nos espertan, dos seus autores… pero, que hai do libro como obxecto físico? Ese envoltorio humilde e discreto, sen máis pretensións que servir de ponte entre nós e as palabras que encerra. Ese que moitos de nós carrexamos, sobamos e, nalgúns casos, garabateamos sen compaixón. Nos tempos da informática e dos e-books, ese vello compañeiro tamén merece algo de atención, inda que só sexa polos bos ratos que nos fixo pasar.


Agora os libros, coma case todo, fabrícanse de xeito industrial, pero o traballo artesanal ten un encanto que a todos nos gusta saborear de cando en vez. A profe Marosa ven de transmitirlles aos membros do club de 3º e 4º da ESO os segredos que se agochan tras eses envoltorios de soños que son os libros nun divertido obradoiro.
 


Cada un dos participantes ten xa na súa casa un obxecto único, persoal, que unhas semanas antes non era máis ca un feixe de papeis e cartóns, e que se foi convertendo, nas súas mans, nun mundo aberto a tódalas posibilidades: un LIBRO en branco. Agora hai que enchelo de palabras, e non e fácil decidir que uso se lle vai dar a un obxecto tan especial, tan noso.
Eu xa sei o que farei co meu (este ano non participei, pero espero que a experiencia se repita: pooorfa!) Regalareillo a Samara, que aínda non ten un ano, para que llo dean cando descubra a maxia da palabra escrita. Na primeira páxina escribirei, a mán por suposto, as estrofas máis bonitas das Nanas de la cebolla  (“alondra de mi casa, ríete mucho/es la risa en tus ojos/la luz del mundo…”), e na última o poema máis coñecido de Ruyard Kipling, Se... (“se podes soñar e non deixar que os soños te dominen… "). Polo medio, espero que ela o encha con debuxos, coas súas primeiras palabras, cos seus poemas favoritos, tal vez coa letra dalgunha canción, coas palabras escritas nas que ela, como millóns de persoas antes ca ela, vai descubrir o mundo e descubrirse a si mesma.
Pero iso é o que farei eu. Que será dos libros que os membros do club veñen de fabricar? Que palabras, ideas ou sentimentos poderán chegar a almacenarse nas súas páxinas? Gustaríanos que os participantes no obradoiro nos contasen que uso teñen pensado darlle ao libro que fixeron: vanllo regalar a alguén que consideren especial? Van reservalo para copiar os seus poemas, fragmentos ou sentencias favoritos? Talvez algún/ha mesmo se anime a enchelo coas súas propias creacións? Queremos sabelo! E xa sabedes que para iso están os COMENTARIOS. Se é demasiado persoal, ou simplemente non vos gusta ver o voso nome en Internet, recordade que podedes contalo como anónimos, cun pseudónimo ou coa vosa “identidade virtual”.

xoves, 19 de maio de 2011

Lois Pereiro no Quinto

IMPRESIONANTE o esforzo deste grupo de alumnos para achegarnos á figura de Lois Pereiro, preparando esta montaxe nun tempo récord, renunciando a recreos, memorizando a toda velocidade, ensaiando en calquera ratiño, "destripando" os textos para atopar o sentimento axeitado para lelos... E impresionante, por suposto, o resultado.

Finalmente, todo pagou a pena pola calurosa acollida do venres pasado no salón de actos. Pero os espectáculos en vivo son así: moito tempo para preparalos e moi pouco para disfrutalos. En fin, a tecnoloxía ven na nosa axuda permitindo que poidamos inmortalizar ese momento, e aquí tedes a filmación da nosa homenaxe ao poeta monfortino.


Agardamos que disfrutárades da sesión e que a nosa montaxe vos servira para coñecer un pouco mellor ao homenaxeado. E, por suposto, agardamos con impaciencia que nolo contedes nos vosos COMENTARIOS: que foi o que máis vos gustou? Aprendestes algo sobre o poeta? Cal foi o voso poema favorito?


luns, 9 de maio de 2011

O ano que coñecimos a Lois

.


Como cada ano dende 1963, nestas datas chega o momento de celebrar que, a pesar das moitas tribulacións que tivo que pasar a nosa lingua, en galego tamén temos unha literatura de primeira orde. Farémolo,  xa o sabedes, no mesmo día en que Rosalía de Castro recuperou a voz dos galegos para a literatura “culta” (xa sabemos que popular existe sempre en todas as linguas), cando, un 17 de maio de 1863, publicou Cantares gallegos.
Ese mesmo día, pero xa no 2011, recordaremos ao poeta galego LOIS PEREIRO, un xoven monfortino que tivo a desgracia de morrer moi novo, pero que na súa corta vida escribiu uns poemas cheos de sentimento e emoción. A ocasión permite, ademáis, que nos acheguemos a unha etapa da literatura que non aparece moi frecuentemente nas clases, ou nos libros de texto, pero que, pola súa cercanía e tamén pola xuventude do autor, probablemente vos poida resultar máis próxima e interesante  a moitos de vós (e de nós).



E como agardamos que así sexa, esta vez non vos imos contar nada máis. Gustaríanos que fosedes vós, dende os vosos COMENTARIOS, os que nos mostredes todo o que sabedes, ou estades a aprender, do autor: as curiosidades da súa vida ou da súa personalidade, o poema que máis vos emocionou (tedes moitos polas paredes do centro, xa os lestes?), en fin, calquera aspecto que esperte o voso interés e creades que nos pode interesar aos demais. No tedes que buscar moito, se non vos apetece: na páxina da coordinadora dos ENDL aparecen moitas das iniciativas coas que se está a homenaxear a Lois Pereiro: textos, enlaces, vídeos, arquivos sonoros, e, por suposto, todo tipo de actividades interactivas coas que aprender e poñerte a proba.

Videopoemas, repetimos?


Por outra banda, corren rumores de que a algúns de vós, animados pola experiencia do ano pasado (que non podedes ver neste blog, porque non existía, pero si na Aula Virtual), queredes elaborar videopoemas con textos de Lois Pereiro. Se non lembrades ben como se facía, ou queredes perfeccionar a vosa técnica, recordade que nesa mesma páxina tedes consellos e tutoriais.
A única recomendación que vos facemos as profes é que non vos lancedes sobre os ordenadores a buscar imaxes. O primeiro que hai que facer é reflexionar moito sobre o contido “emotivo” dos poemas, sobre eses sentimentos agochados detrás das palabras concretas. As imaxes non teñen que reflectir o que o poema di literalmente (de feito, buscando os sustantivos concretos que aparecen no poema moitas veces non o fan), senón as sensacións que elas provocan no lector.Fixádevos, por exemplo, neste vídeo:



É moi sinxelo (igual que o poema) e o autor non buscou imaxes de morte, batallas, cerebro, amor, porta, pé... (palabras todas ellas que aparecen no texto), pero  o vídeo consigue transmitir a mesma sensación de desolación e soidade que está no fondo do poema. 


Mentras tanto, os membros do club, como non podía ser menos, estamos a colaborar novamente co ENDL do centro na organización da celebración dalgún ACTO para o Día das Letras Galegas. Pero diso inda vos imos contar menos.


Vémonos no salón de actos, moi pronto!

venres, 29 de abril de 2011

Rompendo fronteiras


No noso instituto cremos que as linguas deben servir para unirnos, e non para separarnos. Por iso, dende o club de lectura decidimos emprender  a lectura trilingüe dunha pequena gran obra: na súa lingua orixinal (o francés), e nas nosas linguas maternas, galego e castelán.
O Principiño,  de Antoine de Saint-Exupéry, é unha das obras máis lidas e apreciadas por todo tipo de lectores en todo o mundo. E é que este pequeno libro, coa súa sinxela apariencia de fábula infantil, esconde tal cantidade de significados que  convirten cada lectura nunha experiencia nova e fascinante. Así o constata xente coma Mª Carmen, Mario, ou a  sra. Castro. Eles, como case todos os lectores adultos, resaltan que O principiño se debe ler varias veces ao longo da vida, e en cada ocasión un terá a sensación de estar a descubrir un libro diferente.
A suxerinte e tenra historia do entrañable protagonista vese salpicada por breves “sentencias”, que, sen interromper nin recargar o argumento, evocan ideas, sentimentos e reflexións nas que un lector atento pode  descubrir a importancia desas pequenas cousas que  fan máis rica a nosa vida e que ás veces, sobre todo de maiores, esquecemos. As recompilacións de frases deste tipo son moitas, pero podes facer boca lendo algunhas en páxinas como estaesta, esta, esta, esta ... Bueno, paro xa, non vou enlazar as 117.000 páxinas deste tipo que atopei co Google!! Ademais,  só a lectura completa da obra poderá descubrirche, se estás disposto, esa maneira pura e profundamente humana de vivir e de mirar o mundo.
Outro dos aspectos que se soe destacar de O Principiño é o feito de que sexa un dos libros máis traducidos  da historia, o que propicia que moitos “fans” se dediquen a facer coleccións das diferentes edicións. Un deses coleccionistas foi o escritor galego Carlos Casares (que tamén traduciu a obra ao galego), que nalgunha ocasión cedeu os seus exemplares para unha exposición.  Outra coleccionista menos coñecida, Fuencisla Gonzalo, tivo unha idea xenial : utilizar a literatura contra a guerra  financiando a publicación do libro nun dialecto afgano e conseguindo que o exército español repartise exemplares naquel país. Sen dúbida, a humanidade e a tenrura que desprende o libro son armas moito máis poderosas que calquera outra para loitar contra a intolerancia e a barbarie.
Outros admiradores dedícanlle cancións (de paso que escoitas esta, repara nas famosas ilustracións do propio autor, que aparecen en todas as edicións do libro): 

series de debuxos animados


películas

traballos académicos



E, por suposto,  o noso protagonista tamén ten os seus propios grupos no Facebook, como non!
Que terá o Principiño para provocar tanta fascinación? Queres empezar a  formar parte desta enorme comunidade de seguidores? Entón agardámoste os venres no segundo recreo, na nosa biblioteca. Será moi interesante compartir a visión de lectores de diferentes idades, dende os que se achegan a obra por primeira vez, coa mirada limpa dos 13 anos, ata a terceira ou cuarta lectura das profes de “taitantos”.
E, por suposto, tamén agardamos os vosos comentarios para empezar a animar este blog que vimos de poñer en marcha. Podedes seleccionar o voso fragmento preferido, as “citas” que máis vos impacten, comentar as impresións que vos vai producindo…. 
Eu vou comezar co principio do libro, toda unha “declaración de intencións” do autor. Como empecei cunha en francés e o post está en galego, esta vai en castelán:
A LÉON WERTH
Pido perdón a los niños por haber dedicado este libro a una persona mayor. Tengo una excusa seria: esta persona mayor es el mejor amigo que tengo en el mundo. Tengo otra excusa: esta persona mayor puede entender todo, hasta los libros para niños. Tengo una tercera excusa: esta persona mayor vive en Francia, donde pasa hambre y frío. Tiene mucha necesidad de ser consolada. Si todas estas excusas no son suficientes, quiero dedicar este libro al niño que este señor ha sido. Todas las personas mayores fueron primero niños (pero pocas lo recuerdan). Corrijo entonces mi dedicatoria:
A LÉON WERTH
CUANDO ERA NIÑO
Déixovos tamén un enlace a El tinglado, onde podedes ver a peli e atopar  actividades  coma esta  en torno á obra.


mércores, 27 de abril de 2011

Contra el viento

Algunos alumnos de 4º ESO y 1º BAC estamos leyendo "Contra el viento", de Ángeles Caso, para participar en las Tertulias del Liceo.
En esta novela, ganadora del Premio Planeta 2009, la escritora nos relata las peripecias de una caboverdiana, la valiente Sao, que, en su lucha para salir adelante, acabará recalando en nuestro país.
Pero, antes de empezar a leer, ¿qué tal unas imágenes y un poco de música para irnos ambientando en el lugar donde comienza la historia?
También puedes ver, en la página de Rtve, la reseña del libro a raíz de la obtención del premio. O conocer a la mujer real que inspiró el personaje protagonista.

Finalmente, esta es la propuesta de lectura que usaremos como punto de partida de las tertulias, con sugerencias para la reflexión a partir de cada capítulo.


sábado, 23 de abril de 2011

Celebración da literatura


O 23 de abril de 1616 morreron Miguel de Cervantes e William Shakespeare, quizais os dous escritores máis trascendentes e valorados da literatura mundial.
Hoxe xa case todo o mundo sabe que esta pasmosa coincidencia ten algo de trampa, porque naquela época Inglaterra e España se rexían por calendarios diferentes. Así que sería máis axeitado dicir que os escritores morreron en días diferentes que tiñan, por así dicilo, o “mesmo nome”. O cal non deixa de ser menos asombroso, e deunos ás xeracións posteriores a oportunidade de establecer un día no que os lectores celebramos a existencia da literatura, ese fenómeno marabilloso que tanto nos aporta aos que temos a sorte de ternos afeizoado a ela. 
Pero, que é iso que nos aporta a literatura? Que buscamos os lectores cando abrimos un libro? Non hai unha resposta única: cada persoa, cada libro, cada momento temos necesidades ou apetencias diferentes, e os que amamos a literatura sabemos que, nalgunha parte, existe o libro que se adapta exactamente ao que queremos nese preciso instante. Porque nós, algunha vez, experimentamos esa máxica sensación de que o libro que estamos a ler pareza exactamente feito para nós. Por iso seguimos lendo. Por iso compadecemos á xente que non foi quén de seguir buscando e deixou de ler.
E aínda que saibamos que é imposible recoller todo o que os libros poden aportarnos, nesta presentación escollemos algunhas ideas, e transmitímolas, como non podía ser menos, nas palabras deses escritores que poñen voz aos nosos pensamentos e sentimentos mellor incluso do que nós o faríamos.
 
View more presentations from catholty
E ti? Por que lees? Recordas ese libro que che fixo sentir especial? O que parecía que falaba de ti? O que che abriu os ollos sobre algún tema? O que te transportou a un país ou a unha época lonxana? O que che fixo rir, ou chorar, ou pasar medo, ou emocionarte....?

Cóntanos, a nós tamén nos gustaría descubrilo!!

luns, 21 de marzo de 2011

Con P de Primavera, con P de Poesía


"Poesía eres tú",
dijo un poeta
-y esa vez era cierto-
mirando el Diccionario de la Lengua.
(Ángel González)
Este é un dos poemas que se agochan nas páxinas dos libros que vimos de colocar nunha mesa na entrada do instituto.
Xa sei que vós, que sodes moi listos e moi afeizoados á literatura, estades a pensar agora mesmo: “Un momento! Iso non era así! Eu teño escoitado ese poema con outro final!”. Pois claro que si! Nesa mesma mesa podes atopar tamén o poema de Bécquer que inspirou a Ángel González. E moitos máis.
Porque a poesía é todo iso: a amada de Bécquer (ou a nosa, ou o noso), unha paisaxe, un sentimento, o compromiso,  a beleza, a reivindicación, a reflexión sobre os mais variados temas,  pero tamén xogo, música, risa, comunicación, lingua... todo o que cabe no corazón, no pensamento e na imaxinación humanos.

Animémonos a descubrila!!

O día 21 de marzo non só celebramos a chegada da primavera. Os amantes da literatura temos un motivo mási de celebración, porque hoxe é o día escollido pola UNESCO para adicalo á Poesía. Para celebralo connosco, pide en conserxería papel e lapiseiros e copia ese poema , ese fragmento,  mesmo ese sinxelo verso que che emociona, che provoca, che intriga, ou que simplemente queres compartir co mundo porque si.  Escribe o teu nome por detrás e moi pronto entrarás no sorteo dunha sorpresa.

Aínda que a verdadeira sorpresa, non o esquezas, está agochada nos volumes que hai sobre a mesa. Aí hai un poema moi especial que está agardando que ti o atopes. Só tes que buscalo.

Recorda tamén que nos enlaces que aparecen á marxe deste blog hai varias páxinas adicadas á poesía: Palabra virtual, A media voz, e as versións musicadas por Vicente Monera.
..E, por suposto, encantaríanos que compartises connosco o teu poema preferido nos comentarios a esta entrada.

xoves, 17 de febreiro de 2011

Letras... ¡y números!


¡Ay, las matemáticas! Números, problemas y operaciones. Decenas y centenas, radicales y fracciones, radios y circunferencias, áreas, medidas, ángulos y polinomios… ¡vaya lío! ¿Piensas que todo ese mundo es como una selva, inaccesible y peligrosa? Pues no te preocupes, incluso en esto la literatura te puede ayudar. Y es que leer no es solo cosa de gente “de letras”.


Sonia, la profe de Tecnología, también ha entrado a formar parte del club, y acaba de leer con algunos alumnos de 1º de ESO el libro La selva de los números, de Ricardo Gómez. En esta obra, una vieja y sabia tortuga se empeña en compartir sus conocimientos matemáticos con otros animales de la selva, y consigue demostrarles lo útiles que los números pueden ser para su vida cotidiana. 

Útiles, y divertidos. Por ejemplo, los animales de la novela, como los humanos en la realidad, utilizan los números para marcar el ritmo de las canciones (¿qué sería de la música sin números? ¿Y de nosotros sin la música?). Y nuestros lectores más jóvenes, a sugerencia de la coordinadora, también inventaron sus propias estrofas sobre la historia. ¿No os lo creéis? Pues aquí van un par de ellas :

Tuga la tortuga,
Es muy vieja
y tiene buena cabeza
es de tamaño mediano
y tiene la paciencia de un rebaño
 
(con música de pan-paraamericano)





Tuga inventó la enumeración.
Se lo fue a contar al león, que era un poco tontorrón.
El tío no se enteró,
Pensaba que eran rugidos...

(con música de "El universo", de Amaral)




También se han escrito entre ellos cartas desde la selva. Lo hicieron de forma anónima y tenían que adivinar cuál de los personajes era el autor. ¿Serías capaz de descubrirlo tú también? Ahí van algunos fragmentos:
- Gracias a Tuga ya sé contar y ordenar. Esa tortuga ya puso en orden a toda la manada. Yo soy el número 1, el más viejo, el más sabio... ahora no sé dónde estará esa tortuga pero me estoy inventando una canción sobre ella...
- Soy un animal de la selva al que le gusta cantar y andar muy ordenados. También soy grande.
- Soy tu amigo y me encanta contar y cantar canciones con los números. Espero que a ti también te guste.
- Soy un tío muy tontaco, que no sabe lo que es la enumeración y es muy tontaco (repito lo de tontaco para resaltar que no sé lo que es la enumeración). Si aun no sabes quién soy te daré una pista: tengo un primo que trabaja en la “Metro Golden Mayer” y que dice “Ackarl, ackarl”(...) No se lo digas a nadie, es un secreto ssssshhhhhhhhhhh
Y, por supuesto, fueron comentando cada capítulo, o cada par de capítulos, un día por semana. Unas reuniones muy agradables y divertidas que volverán a comenzar muy pronto, esta vez con una obra en gallego.

Si has tenido la suerte de participar, ya sabes, COMENTA.Y si no... también!
Nos gustaría conocer tus impresiones sobre la experiencia, sobre la obra, que nos expliques cómo podemos usar los números los demás, qué personaje o anécdota te ha gustado más... en fin, cualquier cosa que quieras compartir con nosotros acerca de esta experiencia.