venres, 23 de decembro de 2016

Un trimestre moi movido

Non tiñamos moito tempo para estar ao día co noso blog, porén estivemos tan activos coma sempre. Para mostra este pequeno resumo con algunhas fotos de algunhas das actividades que fixemos:

O grupo de 2º e 3º, que non deixou de ler en verán,  comezou con Maldita adolescente de María Menéndez Ponte.

Tivemos un par de almorzos porque unha sesión non chegou. E aínda pedían unha máis.  Este grupo é verdadeiramente lector.

O grupo de primeiro de ESO coñeceu as nosas sesións de terror por Samaín. Unha sesión terrorífica cunha audición de Poe. Algún non era quen de concentrarse esperando un susto detrás das cortinas. Agora os de segundo reclaman a súa sesión,  aínda que xa non sexa a data indicada. Estamos pensando nunha sesión especial para o día dos namorados.
Estes grupo dos pequenos do instituto tamén é moi activo. Leron con Pilar, a profe de francés,  o libro de  BOM de Mark Haddon. Todos os mércores no segundo recreo alá estaban na biblio.  Non temos fotos das sesións o que si temos é unha das súas sesións paralizadas.


Nesta montaxe, feita por Pablo García (2º ESO), tamén podedes ver  ao grupo de 2º e 3º co libro
O faro escuro de María López Sandez.  Deste libro non só tivemos sesións no insti, tamén fixemos unha estupenda xuntanza cos nosos compañeiros de IES XULIO PRIETO NESPEREIRA. Un almorzo divertido, con xogos , amigo invisible, debate.
       Serás quen de facer grupos de personaxes de O faro escuro
Os grupos funcionaron moi ben por ser dos dous centros.




Amigos invisibles de libros e tarxetas 


Unha xornada estupenda. A pizza inspirou o debate: "Fixo ben Carolina deixando ao rapaz? é bo o malo o fareiro? Xa estamos a escoller o libro para a próxima xuntanza. 

Os rapaces de 4º e 1º de bacharelato deixaron a súa lectura para este Nadal. Así que teremos que facer unha xuntanza en xaneiro de As horas roubadas de María Solar.



E non podía faltar a segunda cea de profes, aínda que con algunhas baixas por datas, gripes e demais. O sol do verán de Casares tivo os seus admiradores e os seus detractores. 

O noso  amigo invisible foi realmente variado
Para primeiros de febreiro temos Al Faro de V. Woolf e Izan o da saca de Xabier Quiroga.


E para rematar o ano, o 22 de decembro, fomos ao teatro uns poucos profes do club e os rapaces de 2º de bacharelato

      
A montaxe de El público de Lorca a mans do Teatro de la Abadía non deixou a ninguén indiferente.
Gustaríame que os meus alumnos comentaran que sentiron, que lles pareceu... Encantados sei que saíron e tamén polas fotos finais...
É lóxico que co guapos e guapas que son, Martiño Rivas quixera facerse unha foto con eles 
Sonreíde neniñas, pero sinto contarvos que ten algo que ver con Irene Escolar, que bordou a súa actuación como  Julieta na obra. 


E así chegamos a rematar un ano máis, pero ISTO NON É TODO, AMIGOS. Pronto volveremos que aínda temos moitos proxectos no forno.
Felices vacacións e moi felices lecturas. 


domingo, 4 de decembro de 2016

Música, cine, literatura... e a polémica do Nobel.

Como xa sabedes que non son moito de wassaps, aproveito os deberes do club de profes para abrir unha entrada.
A min o Nobel a Dylan non me importa moito, a verdade. As letras de cancións son parte da poesía de toda a vida, e o meu nivel de inglés non me chega para valorar nin as de Dylan nin as de ninguén. Tampouco teño moi clara a relación entre premios e calidade, nin nesta ocasión nin en moitas outras, así que non entendo moi ben a que ben tanta polémica.

Total, que me puxen a facer os deberes e coa terceira canción que soou no Spotify cando puxen a Bob Dylan xa me decidín. Non podo escoitar esta canción sen que as imaxes iniciais de Watchmen veñan a miña cabeza. De feito, son incapaz de recordar como soaba esta canción antes de que a asociara a estas imaxes e tampouco podo imaxinar as imaxes con outra música. Pero teredes que recoñecer que o conxunto é precioso, non si?

Aproveito para recomendar o resto da peli. Tal vez vos pase como a mín, e a peli vos leve a descubrir a novela gráfica orixinal, Watchmen, unha obra de Alan Moore e Dave Gibbons que pode chegar a ser toda unha descuberta. 

Total, que me vou do tema. En canto aos deberes para o club, aquí vos deixo a letra con tradución da miña escolla. Decidide vós se é ou non é literatura de Nobel. 

xoves, 20 de outubro de 2016

ELENA FERRANTE, BOB DYLAN E DICKER

Hai que recoñecer que a nosa primeira cea do curso foi un tanto caótica...iso que só estabamos oito. Facía moito tempo que non nos viamos e arrancar a falar de libros levou toda a comida...pero logo animouse a cousa. Nótase que ninguén levaba preparado guión previo porque saltabamos dun libro ao outro de maneira anárquica.
Quedoume a sensación de que non afondamos moito en La amiga estupenda de Elena Ferrante. O que menos tempo levou foi o manido tema do pseudónimo: técnica editorial, técnica literaria, respecto á decisión do anonimato... Pasamos rápido por estas cuestións. Tamén demasiado rápido, para min, pola relación entre as dúas mulleres, Lila e Nanú, caracterizada como amizade. Gustaríame ter falado máis do concepto da amizade que se ve na novela, pois non estabamos moi de acordo e quedou no aire. Asociouse co cine do neorrealismo italiano e todas vimos claro ese retrato de Nápoles en branco e negro. Tamén se falou da súa linguaxe, no que eu (sinceramente) non reparei moito. En xeral, paréceme  que gustou pero tampouco entusiasmou, nin foi considerada un referente, unha das voces “máis sólidas de literatura italiana”como se está a dicir nos círculos lectores. Insisto que como reinou un pouco o caos ao mellor non recollo algunha visión. Así que,  xa sabedes, podedes seguir coa charla nos comentarios desta entrada.
Máis por riba pasamos por El libro de los Baltimore de Jöel Dicker, para case todo o grupo trátase dun guión cinematográfico. A rememoración da vida da  familia do escritor protagonista  e o seu “maldito drama”, parecendo excesivo esa continuada alusión  e un acerto saber plasmar as  diferentes emocións e visións  que se poden  ter unha mesma realidade . É certo que non é de difícil lectura aínda que poderíamos esperar que fora de tipo detectivesco como  o de La verdad sobre el caso...este primeiro tivo máis aceptación.  Vamos,  que tivo  defensores e detractores da súa lectura, pero sen moito convencemento.  Eu quedei con este parágrafo do libro : “Los libros son más fuertes que la vida. Son testigos de la muralla inexpugnable de nuestra mente, de la impenetrable belleza de nuestra memoria”

E por último, o café posterior deu para mooooito. Bob Dylan á palestra... ufff.  Podería facer outra entrada. Rir rimos un cacho, con aposta incluída. Non hai acordo e si hai moito descoñecemento da súa obra  literaria eso si gracias aos nosos tres músicos/as tivemos unha boa aproximación á súa importancia musical.  Saíron moitísimos temas: os límites da música e a poesía,   valoración do nomeamento, quen pode merecelo máis, a súa actitude... Quedou todo moi no aire, así que para a próxima cea cada un ten  que levar un poema de Bob Dylan. A ver que sae.

E falando da próxima cea, temos xa data: o 7 de decembro, mércores. Conseguiremos mantela?  E libro: O sol do verán de Carlos Casares. Tamén hai que levar un libro para regalar. A miña indecisión e máis eu xa estamos a sufrir por este último acordo. 

martes, 17 de maio de 2016

Letras galegas 2016

Como xa sabedes, este ano o día das letras galegas vai adicado ao poeta Manuel María. Coma todos os anos, vaivos resultar moi doado atopar información dabondo sobre el e, sobre todo, disfrutar coa súa poesía. Nós limitaremonos a compartir aquí, a espera do próximo festival do día 23, o noso primerio homenaxe, realizado en colaboración cos nosos compañeiros e compañeiros dos centros de EP de Barbadás (Filomena Dato e Ruxidoiro). Entre os alumnos destes tres centros conseguimos reunir un bo feixe de caligramas, de moi diversa factura, que supoñen outras tantas interpretacións dalgún poema do autor. Como non vai ser doado lelos no ordenador, retámovos a todos a que atopedes os poemas orixinais nos libros  Os soños na gaiola e As rúas do vento ceibe.
Esperamos que vos gusten.  


domingo, 15 de maio de 2016

ME HAN DEJADO PASMADA

Puedo asegurar que nunca me había pasado esto en el club de lectura, y ya llevo unos cuantos años. De hecho estoy empezando a pensar que tengo EL MEJOR GRUPO DE LECTORES de la provincia. Os cuento: hace poco más de tres semanas, empezamos a leer en la hora del club de los lunes este libro  Y empezaron a salir temas y temas: el estudio, los padres, el primer amor, la diferencia de sentimientos entre chicos y chicas, el botellón... 


Hacíamos lectura en alto y comentábamos. La verdad es que el comienzo les resultó tan interesante que ya no quisieron dejarlo. 
“Andrés, estudia. ¡¡Andrés-estudia!! Andresestudia… Andrés Estudia. Me llamo Andrés y me apellido Estudia. Me tienen harto, siempre con el mismo rollo. Mi madre, con tal de verme encima del libro y sin escuchar música, está contenta. Aunque esté pensando en las musarañas, es la leche. No entiende que yo pueda estudiar con música. Y no para de comerme la olla todo el día, que si tengo poca disciplina, que si no hago más que hablar por teléfono, que, si no tuviera a Valeria Mazza en la carpeta, me distraería menos. Más me distraigo en la clase de Rambo. ¿Cómo voy a atender si tengo delante a Belén, que es la tía más buena de la clase?"


Conseguimos los libros y nos pusimos a leer cada uno por nuestra cuenta... quedamos en leer únicamente cuatro capítulos para el viernes siguiente. Mi sorpresa fue que NINGUNO LO CUMPLIÓ...pero a diferencia de otras veces, TODOS HABÍAN LEÍDO MÁS DE LA CUENTA.
Vamos, que al segundo lunes querían el libro sí o sí. El caso, dos semanas después cuando teníamos que estar como mucho en el capítulo 15, la mayoría estaba acabando el libro. Y QUIEREN OTRO... de verda, en mi vida me había pasado esto. Por ello este miércoles tendremos una "tertulia desayuno" espero compensar dulcemente lo bien que me lo están haciendo pasar este año. Y estoy segura que traerán las cartas que les pedí. 
MIL GRACIAS

martes, 29 de marzo de 2016

La ley del menor


Aunque un poco más tarde de lo habitual, la semana que viene algunos alumnos y alumnas de 4º de ESO y Bachillerato nos reuniremos con los de otros centros en el marco de las Tertulias en el Liceo. Este año la novela elegida ha sido La ley del menor, de Ian McEwan, una obra que propone uno o quizás varios dilemas morales sobre los que sin duda habrá opìniones variadas.

Os dejamos aquí una serie de enlaces con reseñas y comentarios que sobre ella han aparecido en diversos medios. ¿Estarán de acuerdo con ellas los jóvenes lectores ourensanos?

Información de la editorial (con acceso a un fragmento)

Ian McEwan: culpable de inocencia


Reseña en el blog "Tiempo de silencio"

El Cultural

Reseña en Babelia: "El provocador jubilado"

Entrevista en Babelia: “La utopía es una de las nociones más destructivas”

También puede ser interesante realizar un pequeño esfuerzo para escuchar las opiniones del propio autor:

 .


..

Sobre estas u otras cuestiones podéis opinar también en A wiki das catro esquinas. Supongo que después de la lectura del primer capítulo en la biblio y de lo que hablamos, tenéis ya algo más que opinar.

mércores, 16 de marzo de 2016

AS APARENCIAS ENGANAN:CHAMÁDEME SIMBAD


Neste libro de  Francisco Castro Chamádeme Simbad as aparencias enganan, principalmente  por dous motivos. O primeiro, polo seu aspecto, cando o entreguei aos meus alumnos/as de primeiro ciclo pensaban que tratábase dun libro infantil...Sabedes que os digo? ODIO AS ETIQUETAS DOS LIBROS, non creo nelas. Pode que teña dibuxiños, pode que o seu protagonista sexa un neno de dez anos, pode que sexa a súa mirada a que está no libro, pero será infantil ou non segundo a lectura que se faga, digo eu. Persoalmente deume moito mais que pensar que outros libros que len agora os meus alumnos/as. E iso lévame ao segundo motivo de que non todo é o que parece: cando o les daste conta que as cousas non son o que parecen (e non me refiro só a sofás que son barcos), as persoas non son o que parecen, os silencios non son o que parecen...Tócanse moitos temas interesantes, non só o do alzheimer, tamén  o traballo dos pais, o papel da muller na familia,  a dependencia dos adultos do móbil,  o que se sente e o que se mostra, a vida da infancia, da terceira idade...
Estou segura que imos ter unha reunión moi boa, porque estes meus alumnos/as de primeiro ciclo son lectores moi moi especiais e saberán sacar o mellor do libro.
Á volta das vacacións, o venres 1 de abril ás 10:10 falamos un chisco (e miramos quen levamos almorzos caseiros) e o  6 de abril ás 11.20 teremos a xuntanza,


Se queredes escoitar o principio do libro, aquí  tedes

luns, 14 de marzo de 2016

XUNTANZA DE CLUBS CON HEKA

O pasado luns, 14 de marzo tivemos unha boa reunión de clubs de lectura de primeiro ciclo da ESO. Os nosos alumnos/as e os alumnos/as do IES XULIO PRIETO NESPEREIRA quedaron para falar dun libro que leran á vez. Trátase de Heka: unha viaxe máxica a Exipto. Que saibades, que creo que xogabamos con vantaxe pois nós liamos un pouco cada semana, quedabamos os venres  e quen quería investigaba de distintas cousas de Exipto: que eran os xeroglíficos, que comían, como vivían, os deuses...ata algunha interesouse pola moda e os maquillaxes.
O caso é que quedamos no centro de Ourense, xa que cada instituto está nunha esquina da cidade e fomos xantar xuntos e despois de xantar fixemos un xogo de preguntas e respostas. Creo que quen mellor o pasou fomos Amala e mais eu (as profes). A cousa estivo moi emocionante pero o premio foi para Daniel e Marlen do Ferro Couselo e Cleia  do Preito Nespereira. Pero todo o bo acábase, así que tivemos que marchar. Esperamos ver pronto aos nosos compañeiros de lectura.

Heka vaise de xantar on PhotoPeach

xoves, 10 de marzo de 2016

O FARO ESCURO



O mércores 9 de marzo tivemos xuntanza de club de 4º de ESO,  para falar de O faro escuro  de María López Sández (Ed. Galaxia) que coordinou a profe de galego Ana González.  Baixo a aparencia de novela policial, López Sández consegue enfrontar a tres personaxes, dúas mulleres e un home, nunha difícil toma de decisións en situacións límite.
Na xuntanza falamos desa toma de decisións : que facer se estás nunha encrucillada? actúan ben os protagonistas nas súas tomas de decisións? foi acertada a decisión de  Catalina en nadar sen mirar cara o bebé? por que non sinte remorsos?  fixo ben o fareiro en dar a volta no outeiro? é atinado subirse a unha barca con temporal para salvar unha vida? Tamén se falou da credibilidade do acontecido e da verdadeira finalidade desta novela policial onde enseguida coñécese ao malo. Paramos a falar das diferentes formas de afrontar a vida as mulleres:o éxito e/o a renuncia profesional, ser xulgadas por decisións que son tomadas polo feito de ser muller. Tamén  algo saíu dos medios de comunicación, da utilización que fan das noticias e das persoas.
En definitiva, unha boa charla, saíron máis cousas do que eu esperaba. Moitas gracias, Ana e rapaces. Aquí vos deixo unha entrevista coa autora e algunha fotiño do almorzo.



Para a próxima xuntanza toca froita, vale?

domingo, 28 de febreiro de 2016

UNHA MOI GRATA VISITA E ALGÚN XOGO



Os días 18 e 25 de febreiro tivemos unhas visitas moi especiais, os alumnos dos CEIP Ruxidoiro e Filomena Dato viñeron coñecer o noso centro.
Nós non podiamos escapar a ocasión e propuxémoslles un xogo-concurso de caligramas cos poemas de Manuel María. Os nosos alumnos/as foron quen lles explicaron o que era un caligrama. E vós, querédelo saber? pois nada, estade atentos que pronto teredes aquí o resultado




Os nosos alumnos/as explicando como facer un caligrama.

Os mellores caligramas serán editados nun libriño.

Estade atentos.


domingo, 21 de febreiro de 2016

Heka, un viaje mágico a Egipto

Pois a verdade é que non está nada mal o libro que estamos a ler Heka. Un viaje mágico a Egipto.



Ademais imos aprender algunhas cousas de como vivían os exipcios, a súa forma de escritura, que comían, os seus modales, a vestimenta... Por agora estamos en fase de investigación. O luns que ven queira pode falar dun tema. 
En canto ao contido do  libro, algúns  xa teñen o libro rematado, pero aínda estamos a falar do capítulo tres. Non houbo acordo en quen debe ser o Faraón, uns están de lado de Tutmosis III e outras de Hatsesup. Houbo algún que prefire ir á guerra, xa directamente, porque di que é como vai a acabar todo. Non tivemos tempo de tocar un tema importante deste capítulo, a morte e a visión da morte que ten Tutmosis,  frente a visión que actual da morte. Para eso tamén teremos que investigar...quen quererá este tema?

domingo, 7 de febreiro de 2016

A nosa labor pola paz: Haikus.




O Club de lectura quiso colaborar coa iniciativa do Departamento de matemáticas pola paz e esas mil grúas que quedaron tan feitiñas. Por iso ademais de aprender a facer os paxariños,  traballamos todo o mes, os luns pola tarde, facendo un obradoiro de haikus. Aprendimos que era un haiku, fixemos haikus clásicos e animámonos a facer haikus co tema da paz. Tamén nas sesións, mentres intentabamos facer os nosos haikus, lemos haikus pois  xustamente este mes (nin que nos leran o pensamento) chegounos un libro de haikus contra a violencia de alumnado de todos os centros de Galicia.
Continuamos o obradoiro facendo as grúas poñendo nas súas ás os nosos haikus


Os nosos haikus en diferentes idiomas e nas ás das grúas



Tamén, animáronse a preparar un pequeniño acto para o día da paz, lendo as súas pequenas obras


Marosa axudou a preparar os textos en frances 



Na biblioteca preparando o acto


A súa participación no acto.

mércores, 3 de febreiro de 2016

PREMIOS SAN CLEMENTE EN SANTIAGO DE COMPOSTELA

Es curioso, que encuentre algo en común entre mis alumnos y algunos escritores, lo que a veces siento hacia ellos: AMOR Y ODIO. Si en la entrega de premios San Clemente, en Santiago,  me puse como una colegiala  al ver de frente a Colm Tóibín o enmudecí con su descripción de la crucifixión como algo cotidiano (asombroso cuadro de Mantegna que ayer entendí, gracias a sus palabras) también  lo odié por hacerme ver a María tan humana en su Testamento de María. Si en ese mismo acto,  entendí (de corazón) las palabras de Cercas sobre la literatura ("la realidad mata, la ficción salva" , "es ese juego en el que uno se lo juega todo. El que escribe y el que lee") no sabe él cuánto lo odié por hacerme entender que yo también soy una impostora, ya desde su primeras páginas de El impostor. Si también adoré a Feijoo por  lo que dijo de los profes ("recordade quen vos ensinou a ler"), cuánto lo odié por dejarme colgada de un teléfono en la última página de "Memoria da choiva". Pues lo mismo me pasa con mis alumnos, que los odio cuando en clase me traspasan sin verme con la mirada o cuando no sacan de ellos lo mejor de ellos, pero los adoré en este viaje a Santiago, con esa ilusión contagiosa, esas ganas de vivirlo todo. 

Y la reflexión del acto...pues la misma que la última vez, hace ya cinco años. En aquella ocasión tuve el privilegio de poder escuchar a Henning Mankel y salí exactamente con la misma sensación que ahora. Una sensación realmente agridulce. Porque cuando habló un alumno/a, cuando habló un profesor o cuando habló un autor, se llenaba la sala de un aire especial, daba la impresión de que todo podía ser posible, todo podía ser mejor. Y en ese momento, llegué  a creer que es importante, que es necesario todo lo que hacemos  dentro y fuera del aula, llegué a creer que somos parte del presente y del futuro...  Aunque quizá todo fue una vana ilusión, porque terminó el acto un político (me da igual el color) y entonces se rompió la magia. Con dos líneas de su discurso, desapareció esa áurea que se había creado, la piel ya no se me erizaba,  porque él ya no estaba en nuestro mundo. Y eso significa que nosotros, alumnos, profes y escritores, tampoco estamos en su mundo, y eso es terrible.
Podrá haber mil leyes más de educación, pero si no comparten nuestras ilusiones, nuestras ficciones y realidades, entonces, nada puede mejorar...


Noa preparando la lectura del acta, bajo la atenta mirada de Juanma y Marta (detrás Uxía y Laura)



Laura entregándole el premio a Colm Tóibín por  El testamento de María


 Uxía entregándole el premio a Pedro Feijoo por Memoria da choiva
 Noa leyendo el acta del premio de Javier Cercas por  El impostor




En el Hostal de los Reyes Católicos

Marta y Laura cenaron  con Colm Tóibín





Me encantaría que ellas nos comentaran cómo fue la cena y qué les pareció el acto.  Y también Juanma, Uxía y Noa.



sábado, 30 de xaneiro de 2016

1000 grúas pola paz

No Ferro Couselo xa todos e todas estamos enterados da historia de Sadako Sasaki, porque, grazas á sempre animosa profe Marosa,este ano, co gallo do Día Escolar da Paz e da Non Violencia, recollemos o seu legado e invadimos o centro con nada menos que 1000 grúas para pedir a paz no mundo. Algunhas, por se fose pouco, levan nas súas ás os haikus elaborados polos rapaces e rapazas deste Club de Lectura, que amosaron a súa sensibilidade e saber facer (a ver se algún se anima a compartilo co mundo nos comentarios!). Velaí un resumo da historia de Sadako e desta actividade na que todos participamos con extraordinario entusiasmo:



Seguro que máis dun pensou que a historia de Sadako podería dar para unha novela moi emotiva e chea de maxia e esperanza, non si? Pois si, efectivamente esa novela existe! Se alguén quedou con ganas de profundizar na historia e nos seus recovecos e seguir reflexionando sobre a paz, anímadevos a lela en calquera das catro linguas que moitos de vós manexades. A autora é canadiense Eleanor Coerr e, para galego e castelán, está editada en Everest (as portadas poden variar segundo a edición):